Blogs over Verpleging en verzorging

In mijn eerdere blog van 7 augustus 2018 meldde ik over mijn opdracht waarbij ik binnen een organisatie in de ouderen- en verpleeghuiszorg een project (bege)leidde om de dagbesteding nieuwe vormen, inhoud en vooral een nieuw elan te geven. Ik laat u in deze vervolgblog graag kennismaken met mijn herziene kijk op de relatie tussen zorg en welzijn.

Gedurende 8 maanden heb ik binnen een organisatie in de ouderen- en verpleeghuiszorg leiding gegeven aan een project om de dagbesteding nieuwe vormen, inhoud en vooral een nieuw elan te geven. Ik laat u graag in kennismaken met mijn herziene kijk op zorg en welzijn en de bevindingen tijdens deze opdracht.

De afgelopen tijd is de kwaliteit van verpleeghuizen en het welbevinden van hun bewoners actief in kaart gebracht. Dit deed ZorgkaartNederland door het inzetten van interview teams die bewoners bezoeken om waarderingen te verzamelen. Zo ook in Woonzorgcentrum De Leyenstein, in Kerkdriel. Een medewerker van ZorgkaartNederland heeft hier een dagje meegelopen met een interviewer en vertelt over haar ervaringen.

Ineens staan ze daar, drie piepkleine kuikens, op de tafel in de huiskamer van het zorgcentrum. Een briljant idee van de verzorgster. Mijn moeder drukt een van de donzige beestjes zacht tegen haar wang. Ze sluit haar ogen in een moment van gelukzaligheid.

Op mijn vraag waarover hij zich verwonderde in het leven, keek mijn gesprekspartner mij bedenkelijk aan. Daar had hij nog niet eerder bij stilgestaan.

Afgelopen december overleed een dierbare patiënt van ons gezondheidscentrum. Een bijzondere man, die mij altijd “mw. Heidi” noemde. Hij en zijn vrouw waren al vele jaren samen. Zijn vrouw bleef alleen achter. Het gaat moeilijk, ze vindt het heel zwaar.

De wereld van nu is constant in beweging. Informatie ligt dankzij internet voor het oprapen en nieuws volgen we 24 uur per dag. Door al deze mogelijkheden moeten organisaties steeds transparanter zijn. Want als je zelf niet schrijft, dan wordt er wel over je geschreven. Dit geldt niet alleen voor het bedrijfsleven, maar ook voor de zorg.

Wat gaat mijn schoonmoeder merken van de verbetering van de kwaliteit van de verpleeghuiszorg? En wij, de familie? Wat verandert er in de zorg voor haar, in de communicatie hierover met ons, in de onderlinge afstemming tussen zorgmedewerkers?

Er is nogal wat aan te merken op onze gezondheidszorg, vinden we - ook al werd Nederland laatst weer uitgeroepen tot het land in Europa waar je de meeste kans hebt beter te worden als je ziek bent (Health Consumer Powerhouse, februari 2017). Ook in verzorgingshuizen kom je van alles tegen dat niet klopt: ’t kan altijd beter. Maar laatst hoorde ik een opbeurend verhaal van een opgewekte mevrouw van bijna 90 in een heel gewoon verzorgingshuis in Dordrecht.

Het stoplicht staat op rood, het stoplicht staat op groen. In Almelo is altijd wat te doen, volgens cabaretier Herman Finkers. Ook in Almelo staat een bijzonder verpleeghuis, het Meulenbelt. Het is bijzonder, omdat mijn schoonmoeder daar inmiddels anderhalf jaar verblijft en het is bijzonder omdat ze daar expliciet het welzijn van de patiënt centraal stellen.