Wat gaat mijn schoonmoeder merken van de verbetering van de kwaliteit van de verpleeghuiszorg? En wij, de familie? Wat verandert er in de zorg voor haar, in de communicatie hierover met ons, in de onderlinge afstemming tussen zorgmedewerkers?
Er is nogal wat aan te merken op onze gezondheidszorg, vinden we - ook al werd Nederland laatst weer uitgeroepen tot het land in Europa waar je de meeste kans hebt beter te worden als je ziek bent (Health Consumer Powerhouse, februari 2017). Ook in verzorgingshuizen kom je van alles tegen dat niet klopt: ’t kan altijd beter. Maar laatst hoorde ik een opbeurend verhaal van een opgewekte mevrouw van bijna 90 in een heel gewoon verzorgingshuis in Dordrecht.
Het stoplicht staat op rood, het stoplicht staat op groen. In Almelo is altijd wat te doen, volgens cabaretier Herman Finkers. Ook in Almelo staat een bijzonder verpleeghuis, het Meulenbelt. Het is bijzonder, omdat mijn schoonmoeder daar inmiddels anderhalf jaar verblijft en het is bijzonder omdat ze daar expliciet het welzijn van de patiënt centraal stellen.
“Mevrouw Jansen, mevrouw De Vries, meneer De Groot, heeft u nog champagne en een oliebol? We gaan aftellen naar het nieuwe jaar, komt u ook gezellig bij ons staan?”
‘Een luier in het verpleeghuis - soms moet ‘t’. Dat was de kop in de krant. De ophef ontstond nadat familie klaagde over een ‘plascontract’: een vrouw zou volgens het zorgplan maar drie keer per dag naar het toilet mogen. Het verweer van het verpleeghuis was dat sommige bejaarden ‘iedere tien minuten’ naar het toilet wilden. Oliedom natuurlijk, want tussen ‘iedere tien minuten’ en ‘drie keer per dag’ zit een wereld van verschil voor het ideale compromis. De woordvoerder van het huis kwam er mooi weg mee. Dus ook nog eens oerzwakke journalistiek.
Twee dagen was ik, gezeten in een rolstoel, de achttiende bewoner op een gesloten afdeling van een verpleeghuis. Het was een ontroerende en leerzame ervaring.
“Goedemiddag mevrouw, weet u iets lekkers om te eten voor vanavond?” “Nee, mijn kinderen zijn nog niet langs geweest vandaag, zij zitten nog op school op dit moment.” “Ik moet nog boodschappen doen, maar ik heb echt geen idee. Bruine bonen, spruiten of bloemkool?” “Ze zijn om half vier uit, dus ik red het nog wel om de stad in te gaan. Ik heb nog een nieuwe jurk nodig voor de bruiloft van mijn nichtje.”
De laatste tijd zijn verpleeg- en verzorgingshuizen vooral negatief in het nieuws. Daardoor vergeten we bijna dat er ook een heleboel bewoners een goede ervaring met hun verpleeg- of verzorgingshuis hebben. Op 13 december reiken wij daarom de Patiëntvriendelijkheidsprijs 2016 uit tijdens het ZorgkaartNederland Gala.
Ik hoor haar rammelen en rukken aan de buitendeur, als een aap aan de tralies van zijn kooi. Ze kan er niet uit, ik heb de sleutel omgedraaid. Anders kom ik helemaal niet aan mezelf wassen en aankleden toe. ‘Godverdomme, godverdomme,’ schreeuwt ze. Vloeken die ik 50 jaar lang nooit van haar heb gehoord.
